گروه کوه نوردی کلکچال

با سلام و عرض ادب، متاسفانه سال به سال؛ شاهد زوال و میرایی دریاچه زیبای ارومیه هستیم. دریاچه ای زیبا و چشم نواز که زندگی مردم بسیاری؛ به وجود و تداوم حیات آن بستگی دارد. اما شاید در شرایط کنونی، نگرش و چرخه مدیریتی حاکم بر منطقه؛ این حیات را به تقلایی انکار ناپذیر و فرسایشی واداشته است.

هر چه باشد، این دریاچه هنوز زنده است و نفس می کشد. کافیست به حیات گونه های اندمیک و منحصر به فرد درون آن بنگرید. متاسفانه دیر زمانی است که این نفس ها به شماره افتاده اند و ... شاید سرانجام روزی تلخ فرا رسد و از آن دریاچه با شکوه و پر ابهت، چیزی جز نمکزار و کویری خشن بر جای نماند !

آیا دریاچه ارومیه سزاوار چنین سرانجام شومی است ؟ آیا نمی شود سرانجامی روشن تر و به مراتب شایسته تر برایش ترسیم نمود ؟ آن هم برای این گوهر زیبا که حداقل چند هزار سال به نیکی بر نقشه ایران زمین، این سرزمین اهورایی نقش بسته است.

این دریاچه در درون خود؛ خاطرات تلخ و شیرین بسیاری دارد. خاطراتی که طی قرن ها، با گوشت و پوست و خون مردم این منطقه؛ عجین گشت است. کافیست یک روز پاییزی، ساعتی قبل از غروب در کنار دریاچه قدم بزنید و نظاره گر یکی از چشم نوازترین و غم انگیزترین غروب هایی که تا کنون ملاحظه نموده اید، باشید.

شاید سرخی این غروب و بازتاب تاثیر گذار آن بر روی دریاچه، از گریه ای خونین حکایت داشته باشد. همه ما سهمی در نگارش تاریخ و تمدن و محیط زیست کشورمان داریم و چه زیبنده تر و سزاوارتر خواهد بود اگر در انتقال این امانت و میراث گرانبها به نسل های بعدی؛ بیش از این کوشا باشیم.

با تشکر از توجه شما - کاوه اشکشی