گروه کوه نوردی کلکچال

ویژگی نخست: تمرکز:

"تمرکز" یک ویژگی روانی، نوعی مهارت و حالتی از هشیاری است که در آن؛ فرد تمام ذهن خود را معطوف به انجام شایسته و کامل کار خاصی می‌کند.

اگر ورزشکار، تمرکز مناسبی بر اجرا نداشته باشد؛ نمی‌تواند توانایی‌های خود را به‌ موقع و به صورتی مؤثر در رسیدن به هدف، که همان اجرای بی عیب، پیروزی بر حریف و یا کسب نهایت امتیاز است، به‌کار گیرد. تمرکز در ورزش‌های مختلف به شکل های متفاوتی دیده می شود:

الف) تمرکز پایدار: در ورزش های طولانی از جمله: دوهای استقامت، دوچرخه‌سواری، تنیس و اسکواش.

ب) تمرکز لحظه‌ای و آنی: در ورزش هایی که مراحل اصلی اجرا، کوتاه و سریع باشند؛ همچون: کریکت، گلف و تیراندازی.

پ) تمرکز عمیق: در ورزش های قدرتی و سرعتی همچون دوهای سرعت و اسکی مارپیچ.

عوامل متعدد و متفاوتی می توانند تمرکز ورزشکاران را مختل نمایند:

اضطراب و افکار منفی ورزشکار؛ به ویژه آن چه که ناشی از شهرت حریف، ترس از باخت، تفاوت امکانات و ابزار، محیط نامانوس، خستگی، درد ،ترس از آسیب مجدد یا بیماری باشد ...

تأثیر و مداخله رقیب یا سر و صدای تماشاگران هنگام رقابت و یا حتی صحبت‌های نابجای مربی در برخی لحظه های حساس در مسابقه.

برخی از راه‌های کسب تمرکز را می توان چنین بیان داشت:

در ابتدا لازم است ورزشکار بر راه‌ها و روش های رسیدن به هدف نهایی خود تمرکز کند، مثلاً یک ژیمناست؛ لازم است بر مراحل شروع انجام مهارت هایی که می‌خواهد طی مسابقه انجام دهد، تمرکز کند. لذا استفاده از تصویر‌سازی ذهنی و تصور کردن خود در زمان اجرای حرکات؛ در کسب این نوع تمرکز، می‌تواند بسیار مفید باشد.

ورزشکار می‌ بایست روزها قبل از مسابقه، شب قبل از مسابقه و حتّی در زمان قبل از مسابقه؛ چندین‌بار آن‌چه را که طیّ مسابقه انجام خواهد داد، نه تنها به‌صورت عملی اجرا کند، بلکه در ذهن نیز تمرین کرده و به تصویر بکشد؛ تا هماهنگی عصب عضله و تمرکز درونی وی تقویت شود. این امر کمک می‌کند تا بدن ورزشکار؛ بهترین نتیجه را در زمان مقتضی کسب کند.